Amateurdokter
Een tijdje geleden zat ik met twee medeviolisten aan de gracht. Voetjes over de rand, zonnetje door de bomen en gewapend met vers stokbrood en beleg hadden we het over ‘de toekomst’. Met audities en examens in het vooruitzicht was dit een onderwerp dat ons alledrie bezig hield. We filosofeerden over hoe lang we nog door wilden studeren, over wat voor soort baan we ambieerden en dat we helaas waarschijnlijk nooit in een van de mooie huizen aan de overkant zouden wonen.
Zulke studentenromantiek daargelaten kwam het gesprek na een tijdje op het onderwerp hobby’s. Waar anderen aan de slag gaan met hun postzegelverzameling of buikdansclubjes weet ik mijn vrije uren sinds jaren goed te vullen met het kijken van tv-series. Brein uit, TV aan. Er is niks sportiefs of creatiefs aan, maar ik vind het heerlijk. Comedies, kostuumdrama’s, en natuurlijk de meest dramatische der dramaseries: ziekenhuisseries. ER, House MD, en natuurlijk Grey’s Anatomy: ik verslind het allemaal. Inmiddels heb ik al zo veel medische series gezien dat ik me soms een echte arts waan. 10.000 vlieguren heb ik bij lange na nog niet gehaald, maar dankzij bovenstaande tv-series weet ik nu heel goed wat ik wel en vooral ook níet moet doen als 1) ik met een vliegtuig vol chirurgen in een verlaten bosgebied ben neergestort 2) er een patiënt op de operatietafel ligt met een bom in zijn lichaam (en ik uiteraard geacht word daar een oplossing voor te vinden) 3) ik zou besluiten om organen te gaan stelen. En natuurlijk dat ziekenhuizen zo mogelijk nog meer bol staan van de hormonen dan een jeugdorkest in een StayOkay.
Ooit heb ik er serieus over nagedacht om geneeskunde te gaan studeren, en dit fanatieke kijkgedrag is daar vast nog een overblijfsel van. Omdat het vooruitzicht een amateurviolist te zijn me een stuk minder aantrok dan het voltooien van een conservatoriumopleiding heb ik sindsdien besloten om mijn carrièreperspectieven om te draaien. Zoals veel medici in hun vrije tijd begenadigd amateurmusici zijn, zo wil ik een beroepsmusicus zijn met een sterke doch vrijblijvende interesse in de medische wereld.
Ik word een echte, welgemeende amateurdokter.
Ik zie het al helemaal voor me: een huis waar de verf vanaf bladdert en Bach en Beethoven je vanaf de hoek van de straat tegemoet klinken, maar wél met een mooi gouden plaatje naast de deur waarop staat “Eva Traa, voor al uw ongefundeerd medisch advies”. Wie wil dat nou niet? Als de bezuinigingen in de kunstensector zo doorgaan kan dat nog eens mijn grote kans zijn. Ik voorzie een glorieuze toekomst.
Tot het zover is rest mij niks anders dan flink door te studeren en op gezette tijden op de bank neer te ploffen voor mijn dosis medische drama’s. Wie weet waar het ooit nog voor van pas komt.